Ben de Gönül Kalmadı
Vuslata parmak izin, ne de bir rızan düştü,
Kaç bahar geldi geçti, nasibe hazan düştü,
Yağmur dedim ruhuma, ateş-i suzan düştü,
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
Bal bıçağı oldum da, geldim sana sarıldım
Ne naz ettim ne cilve, ne küstüm ne darıldım
Ocağında çalıydım, kırk parçayla kırıldım
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
Bülbül iken lâl olur, dilim tutuşur benim,
Muhabbet pınarında elim tutuşur benim,
Bir hicran bin kıvılcım, külüm tutuşur benim,
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
Sevda yüklü âdemin kapanmazmış yarası,
Yâr merhamet bilmiyor, nasıl hatır sorası
Başka rengi yok aşkın, bir tek katran karası,
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
Kurumuş yapraklarda, sarı gülde yitirdim,
Ayrılık ateşinde, közde külde yitirdim,
Mecnun gibi düştüğüm hangi çölde yitirdim,
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
İbrahim ŞAŞMA/Karaman
Bir yanıt yazın