İyi Olan Her Şey Paylaşımda…
Ey Gönlüm Aşk İstiyorum
Ey gönül bana öyle bir kelâm et
Yüreğimi söküp dağlayayım.
Sen bilmezsin belki ,
Senin canın yanmasın diye
Sol yanıma bile yatmadığımı.
Özlemek ne renkti sen bilmezsin,
Öyle bir yalnızlığa daldım ki ;
Şiirde ki kelimelerimin dizi tutmuyor.
Ne zaman yağmur yağsa bu şehre,
Gurbetten Sitem
Sokaklar sükünat sessizce galmış
Nevlem gelin görün gönül alanı
Yalnızlığı belli yaslı gününde
Nevlem gelin görün gönül alanı
Ektiğim güllərim sararmış solmuş
Gartofluk yerleri dikenlik olmuş
Ağırlar merehler virane galmış
Nevlem gelin görün gönül alanı
Petek’siz bal mı olur?
Gonca’sız gül mü olur?
Aşk’sız gönül mü olur?
Gel gidelim Yunus’a gönül.
Dergahında aşık olunur,
Aşk Od’unda yanan olur,
Yanmada şifa bulan olur,
Gel gidelim Yunus’a gönül.
Gönül
Belli olmaz gönüldür bu
Gâh çuş u huruşa gelir
Gâh kolu kanadı düşer
Yıkılır da tuşa gelir.
Hep gezer dur durak bilmez
Gel desem de geri gelmez
Dil dökerim, öğüt almaz
Ne söylesem boşa gelir.
Gönül
Aldırma be gönül hayat bu işte
Yaşarsan coşkuyla yaşa da aç git
Hak vaki olursa bakma geriye
Bu fani dünyayı boşa da geç git.
Hayıflanma geçen güne bakarak
Zarar verme, mamureyi yıkarak
Kartal gibi zirvelere çıkarak
Vurmadan kanadın taşa da uç git.
Ne Çok Sevmiştim Seni
Yüreğime düşen bir köz gibisin
Bilemedin ne çok sevmiştim seni
Seninle sonsuz mutlu olmaktı dileğim
Bilemedin bebeğim ne çok sevmiştim seni
Sana sevgi umut hasret doludur özüm
Hiç bitmez sana sevgim korlandı közüm
Ne kadar anlatsam aşkımı az gelir sözüm
Bilemedin aşkım ne çok sevmiştim seni
Ben de Gönül Kalmadı
Vuslata parmak izin, ne de bir rızan düştü,
Kaç bahar geldi geçti, nasibe hazan düştü,
Yağmur dedim ruhuma, ateş-i suzan düştü,
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
Bal bıçağı oldum da, geldim sana sarıldım
Ne naz ettim ne cilve, ne küstüm ne darıldım
Ocağında çalıydım, kırk parçayla kırıldım
Sakın bana sev deme, ben de gönül kalmadı.
Mestane Gönül
Yine mestâne gelün ‘azm-i harâbât idelüm
Hizmet-i pîr-i mugân ile mübâhât idelüm
Hum-ı meyden götüri ‘âlemi seyrân idelüm
Tûr-ı ‘ışka çıkalum yine münâcât idelüm
Zâhid-i huşk kabûl eyleyüben ‘özrümüzi
El virürse bir ayağ-ile mükâfât idelüm
Gir gönül bahçeme,
Menekşe, gül der.
Topla lale, sümbülü,
Kendi gönül bahçene ser.
Gir gönül kâbeme,
Tavaf et bir kerre,
Âşık meclisinin beyi ağası
Sazın şelpesine aldanma gönül
Dırman yorulsan da zirve umuttur
Düzün cilvesine aldanma gönül
Göyün bulutları çöker dağlara
Budak mı dayanır hoyrat rüzgâra
Her neyi arasan baharda ara
Güzün cilvesine aldanma gönül
