Hasan Demirci

Bu Dünyanın Sonu Boşdu Ha Boşdu-Kısıklı

Çıkıf mecrasından aşsada insan
Ömrün yollarında şaşsada insan
Aşılmaz dağları aşsada insan
Bu dünyanın sonu boşdu ha boşdu

Evelden hamıya etibar vardı
İndi o inancın galmıyıf ardı

Günlerin birinde girdim bağçaya
Bir güle uzattım el savağ savağ
Gaş gavağı töhtü etmedi insaf
Gözleri söyledi gel savağ savağ

Her gülün kokusu ruh verir cana
Bülbül de okuyor coş geler gana

Çağdaşlık yolunu koştukça koşar
Sevinçten yüreği coştukça coşar
Engeller tanımaz dik dağlar aşar
Görmeyen gözlere gözdür öğretmen

İlimde irfanda başta o vardır
Demirde çelikta taşta o vardır
Yürekte beyinde düşte o vardır

Etrafa bakarsın buyur diyen yoğ
Sofralar guruf hizmeti gören yoğ
Ne ahbap ne yoldaş ne yaren yoğ
Kim ne bilsin bir men bir Allah bilir

Sağlancı arasan tapa bilmezsen
Bir öğün yemeği yapa bilmezsen

On altı kasımda taze gar yağar
Dağlara dereye düze buz yağar
Köylere şehire gazaya yağar
Umudun bahara sağla ay Kars’ım

Ğarmanın döyüldü tığın soyruldu
Unun ambarında bulgur döyüldü
Bostanın bozuldu gartol söküldü
Umudun bahara sağla ay Kars’ım

Her 10 Kasım gelince
Yas içinde bu millet
Gara bir bulut gelir
Anıt tepe üstüne

Her 10 Kasım gelince
Yas içinde bu millet

Mennen aralanıf batan güneşim
Şafak zamanında harya gedersen
Ömrünü ömrüme goyan güneşim
Umudum gümanım harya gidersen

Yorulmuş galbinden neler diyersen
Bilmedim derdini kime diyersen

O zalim felek ki kimi istese
Bu gözel dünyadan gelif aparer
Yerde göyde bir bahane elliyer
Bir gün tabutuna salıf aparer

Odu bu dünyada eliyle sönör
Yaradıf gurduğu bir anda dönör

Cumhuriyetin kuruluşu
Türk yurdunun bayramıdır
Yurdumuzun kurtuluşu
Eğlenin Gülün çocuklar

Bu yurdun oğlu kızısan
Türkü söyler ozanısan

Bir beri dön beri göröm yüzünü
Açtımı yanakta güllerin gözel
Yağşı kelam eyle çevir sözünü
Bülbülü mat eyler dillerin gözel

Kızarmış yanaklar sanki nar gibi
Cennet hurisinden nişan var gibi