HAMMÂD BİN EBÎ SÜLEYMÂN (Radıyallahü Anh)
Tâbiînin büyüklerinden meşhûr fıkıh âlimi. İmâm-ı a’zam’ın hocasıdır. Künyesi Ebû İsmâil’dir. Doğum târihi bilinmemektedir. 120 (m. 746) senesinde vefât etti. Kûfe’de yaşamıştır. İlmi, Enes bin Mâ-lik’ten öğrendi. Ayrıca Enes bin Mâlik’ten, Zeyd bin Vehb’den, Saîd bin Müseyyeb’den, Sa’îd İbn-i Cübeyr’den, İkrime, EbîVâil ve İbrâhîm Nehaî’den hadîs-i şerîf dinleyip, rivâyet etmiştir. Kendisinden ise oğlu İsmâil bin Hammâd, Âsım el-Ahvel, Şu’be, Süfyân-ı Sevrî, Hammâd bin Seleme, Mis’ar bin Kedâm, Ebû Hanîfe, Hakim bin Uteybe ve çok sayıda âlim hadîs-i şerîf rivâyet etmiştir. Onun rivâyet ettiği hadîs-i şerîfler meşhûr hadîs kitaplarından dört Sünende, Sahîh-i Müslim’de ve İmâm-ı Buhârî’nin Edeb-ül-Müfred adlı hadîs kitabında yer almıştır.
